Πρόσφατα φόρεσα τζιν φόρμες – voila! – Από σοβαρός επιχειρηματίας έγινα ένας παλιομοδίτης ανθρακωρύχος. Το είδος που έτρεχε τρένα τη δεκαετία του 1930. Σκέφτηκα, κοιτάζοντας τον καθρέφτη, ότι θα μπορούσα να περάσω για αγρότης της δεκαετίας του 1950, που σκουπίζει καλαμπόκι. (Το καλαμπόκι είναι κάτι που “σκουπίζεις”;) Σίγουρα δεν ένιωθα ο εαυτός μου.
Βέβαια, υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ ευχάριστης μεταμόρφωσης και αποκριάτικης στολής. “Αν δεν είσαι εργαζόμενος, η σαλιάρα γίνεται πιο κοστουμαρισμένη”, δήλωσε η Ann Richardson, ιστορικός της μάρκας στο Dickies, μια εταιρεία που εδρεύει στο Fort Worth του Τέξας και κατασκευάζει φόρμες από την ίδρυσή της το 1922. Παραδοσιακά, οι φόρμες εξυπηρετούσαν τις ανάγκες όσων εργάζονταν σε χωράφια σιτηρών, εργοτάξια ή εργοστάσια. Αλλά οι σημερινοί δημιουργοί εκτιμούν επίσης την πρακτικότητα. “Μπορείς να τα λερώσεις και υπάρχουν παντού τσέπες για τυχαία πράγματα”, είπε η Noémie Salia, 26 ετών, σχεδιάστρια φωτισμών και κατασκευάστρια μοντέλων στον ελεύθερο χρόνο της.
Τα παντελόνια έχουν μερικές φορές φλερτάρει με τη μόδα, ειδικά τη δεκαετία του 1990. Δείτε: η αξιολάτρευτη Jennifer Aniston με το παρατσούκλι “Friends” ή ο λιγότερο χαδιάρης Tupac που φορούσε ένα ζευγάρι με την επιγραφή “Thug Life”. Οι
χίπις της δεκαετίας του 1970 υιοθέτησαν τις φτηνές φόρμες ως έναν τρόπο να ξεχωρίζουν από το κατεστημένο. Τα παιδιά μεθυσμένων δικηγόρων και μεσαίων στελεχών “ταυτίζονταν με την εργατική τάξη και την εξέγερση και αντιδρούσαν στο να είναι συνέχεια ντυμένοι καλά”, είπε ο Richardson για την αντιπολιτισμική χειρονομία.
Σήμερα, παρά τους ολοένα και πιο casual κώδικες ένδυσης, οι φόρμες παραμένουν μια δύσκολη πώληση για όσους δεν έχουν ένα μπούσουλα ή ένα πριόνι. Ο
Jeff Thrope, 35 ετών, σύμβουλος μάρκετινγκ, θυμάται ότι αισθανόταν να τον κρίνουν ενώ φορούσε φόρμες στη δουλειά του “Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που συνάντησα πίστευαν ότι ήμουν μια πλήρης αποτυχία.”
Χρειάζεται θάρρος για να αψηφήσεις μια τέτοια λογοκρισία. Και, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους κινδύνους στυλ, το να είσαι διάσημος βοηθάει. Coluche υπέστη λίγες συνέπειες όταν φόρεσε denim jean φόρμες σε τηλεοπτική εμφάνιση. Σήμερα, καθώς άλλες προ-Y2K μόδες, όπως τα φαρδιά τζιν και τα χοντρά αθλητικά παπούτσια, γνωρίζουν αναγέννηση, μάρκες όπως η Our Legacy, ή η Supreme προσφέρει επίσης νέες φόρμες.
Αφού αντάλλαξα το κατάλληλο για την εργασία μου Dungarees με μια πιο καθαρή, ολόλευκη έκδοση από την Dickies, η ελκυστικότητα του dungarees έγινε εμφανής.
Χάρηκα που είχα μια τσέπη μεγέθους smartphone στο θώρακα. Βρήκα επίσης μια παράξενη άνεση στο να φοράω ένα ένδυμα/κοστούμι ώμου με τα πόδια. Ωστόσο, το ύφασμα ήταν σκληρό (μου είπαν ότι χαλαρώνει μετά από μερικά πλυσίματα) και τα πόδια του παντελονιού ήταν αρκετά φαρδιά για να χωρέσουν το πόδι ενός ελέφαντα. Επιπλέον, το μαργαριταρένιο χρώμα με έκανε να ανησυχώ μήπως μοιάζω με κάποιον που πηγαίνει στο χώρο εργασίας του. Έτσι, επέλεξα ένα πιο λεπτό παντελόνι σε λαδί χρώμα για το φεστιβάλ Hellfest στο Clermont-Ferrand, με μαλακό ύφασμα και ίσιο κόψιμο που μου φάνηκε σχεδόν κομψό.
Το φόρεσα στο μεσημεριανό γεύμα, εκμεταλλευόμενη τις επιπλέον τσέπες για να χωρέσω μερικά στυλό και ένα διπλωμένο σταυρόλεξο του Σαββάτου. Ο κόσμος φαινόταν αδιάφορος, αν και για να είμαι δίκαιος, έφαγα εκεί, στο αναψυκτήριο, όπου υπάρχουν πολλά περίεργα ρούχα. Μετά το γεύμα συνάντησα τον αδελφό μου για μερικές εκθέσεις τέχνης, οι οποίες μου φάνηκαν κατάλληλο πλαίσιο για μια τόσο εκκεντρική εμφάνιση. Το μόνο σχόλιο ήρθε από τον αδελφό μου, ο οποίος απλώς με ρώτησε πού βρήκα τη φόρμα. Συμφώνησε ότι το ύφασμα – ένα στεγνό βαμβάκι, χαρακτηριστικό των στρατιωτικών παντελονιών – τους έδινε μια προσεγμένη εμφάνιση. Παρ’ όλα αυτά, προτού φύγω για το δείπνο, άλλαξα σε κανονικό βαμβακερό παντελόνι. Ακόμα και σε ένα εστιατόριο χαμηλού επιπέδου, δεν ήμουν προετοιμασμένος να με περάσουν για αγρότη στο τραπέζι.